روایت دو معلول ذهنی که پس از سال ها راهی زیارت شدند+ فیلم

بعد از زیارت حضرت معصومه رسول گفت:« خب برویم مشهد!» تصورش این بود که بعد از اینجا بلافاصله می شود رفت مشهد.

بچه ها راضی کردیم که می رویم اما حالا نه.

- گروه زندگی؛ زینب نادعلی: نام امام رضا(ع) را که می شنویم دل مان پر می کشد برای لحظه ای نشستن روی قالیچه های قرمز صحن انقلاب، برای خنکی های رواق های حرم، برای بارگاه و خادم هایش، دلتنگ که می شویم چشم می بندیم و تصور می کنیم زائریم! صحن به صحن با چشم دل می رویم تا خودمان را برسانیم به آنهایی که همین حالا دست گره کرده اند در شبکه های پنجره فولاد و آقا را صدا می زنند.

اما بعضی ها از این تصور هم محروم اند.

همان هایی که در هوای رواق ها و صحن ها نفس نکشیده اند.

حرم را ندیده اند و دست به در و دیوار بارگاه نکشیده اند.

وصال این آدم ها و اولین دیدارشان بعد از فراقی طولی  قصه جالبی دارد.

مثل همان عاشق و معشوق های تازه به هم رسیده که خوب قدر هم را می دانند.

به مناسبت میلاد امام رضا(ع)  به سراغ  یکی از گروه های جهادی رفته ایم که تا به حال چند خانواده را راهی زیارت کرده اند و روایت ها دارند از این آدم های فراق و وصال چشیده.

  خادم گروه جهادی گمنام که دلش نمی خواهد اسمی از او برده شود.

روایت اولین دیدارها را اینطور برای مان می گوید: قصد داشتیم که به جز فعالیت های مربوط به محرومیت زدایی، فعالیت های فرهنگی هم