نثر پارسی/ سیاست نامه؛ کِشتند و خوردیم، کاریم و خورند...

اگرچه در انتخاب این متون هم به فرم و قالب توجه شده هم محتوا اما بر خلاف کتاب های درسی قصد اندرز در میان نیست بلکه زیبایی ترجیح دارد.

- اگرچه در انتخاب این متون هم به فرم و قالب توجه شده هم محتوا اما بر خلاف کتاب های درسی قصد اندرز در میان نیست بلکه زیبایی ترجیح دارد.

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- علاقه مخاطبان به نوشته هایی با رنگ و بوی ادبیات شیرین پارسی و لطف شان که ذیل مطلب اخیر درباره خیام به کمال رسید، انگیزه ای شد تا هر از گاهی به کتابی رجوع شود و لذت کلمات را به اشتراک بگذاریم.

با سیاست نامه خواجه نظام الملک شروع می کنیم که نویسنده آن همچون ابوالفضل بیهقی در عین اشتغال به اداره کشور از نوشتن غافل نبوده آن هم با قلمی بسیار شیوا.

این متون البته جای این دریغ را هم باقی می گذارد که ناگهان چه شد که از شکوه قرن چهارم و پنجم به مغاک سکوت و انحطاط در سالیانی بعدتر فروغلتیدیم.

در متون قرون 4 و 5 هر چه می بینی در ستایش خرد و سیاست ورزی است؛ گوهری در گذر زمان رنگ باخت.

اگرچه در انتخاب این متون هم به فرم و قالب توجه شده هم محتوا و البته سلیقه این نویسنده اما بر خلاف کتاب های درسی قصد اندرز در میان نیست بلکه زیبایی ترجیح دارد.

حکایت انوشیروان و پیرمردی که جوز می کاشت از فصل سی و ششم سیاست نامه که در روزگار ما با کوشش زنده یاد دکتر جعفر شعار در