آقا معلمی که پس از مرگ هم از آموزش دست نکشید

  همانند یک روشنی محض تاریکی را می شکافت و به سانِ مهتاب در آبادی می درخشید.

او خودِ نور بود و از سیره پیامبران.

او هدیه ی متبرک خدا بود برای دانش آموزان روستایی بر روی زمین.

آقا معلم با محبت و صفایی که در سینه داشت آمده بود تا چراغ علم اندوزی را در روستاهای دوردست، کم برخوردار و صعب العبور برای فرزندانی که عاشقانه دوستشان می داشت، روشن نگه دارد.

آقای تنوره در خلوت تنهایی هایی خویش، زمانی که با صاحب زمین و آسمان در پای سجاده ی عطرآگین اش راز و نیاز می کرد از خالق بخشاینده می خواست تا شیرینی آموزش در روستا را از او نگیرد و خداوند رحمان نیز دعای آقا معلم را اجابت کرد و آقای تنوره ی مهربان و باعطوفت تا آخرین سال های بازنشستگی در روستاهای محروم استان کهگیلویه و بویر احمد و در کلاس هایی ساده و صمیمی در ذهن و روح دختران و پسران مان دانش، شعور و آگاهی دمید.

  معلم فداکار منصور تنوره، معلم فداکار استان جنوب غربی کشورمان امروز فرزندان زیادی دارد.

فرزندانی که در انسانیت، آزادمردی، فداکاری، علم اندوزی و نوع دوستی به آقا معلم اقتدا می کنند و نگاه آقا معلم که در گستره ی خاطرات کودکی شان نقش می بندد، پرده ای درخشان از اشکِ دلتنگی لحظه هاشان را مرطوب می سازد.