مردی که آرزویش این است «مرگ در حین تدریس نهج البلاغه»/ «حلم»، هدیه «قرآن ثانی»

خبرگزاری فارس - همدان؛ سیده فریده حسینی فرزام؛ روز به نیمه رسیده است، برای هم صحبتی با استاد گرانقدر نهج البلاغه راهی بنیاد قرآن شدم، تا استاد از راه برسد، سری به کتابخانه اش می زنم، پر است از کتاب هایی که در باب مولایمان علی(ع) است اما جلد سبز و زیبای نهج البلاغه به یکباره نظرم را جلب می کند، با شرمندگی از اینکه چرا در طول سال یکبار هم آن را ورق نمی زنیم، در دستانم می گیرم و ورق می زنم، خط به خط آن مملو است از حرف های دلنشین، حکمت های شنیدنی و نصایح گوش کردنی که به درد امروزم می خورد.

بی اختیار از فرصت پیش آمده استفاده می کنم و لحظاتی را می نشینم تا حداقل یک جمله طلایی از این دریای بی کران مولایمان افکار تشنه ام را سیراب کند، همانطور که ورق می زنم چشمم به سخنان گهرباری می افتد که گویی یک گفت وگوی پدرفرزندی است، گاه از خداشناسی می گوید گاه از پند و اندرزهایی که عجیب دلم را می برد، نامه هایش را می خوانم و نصایحش را به جان می پذیرم تا جایی که نیایش با معبود مرا تا آسمان ها پرواز می دهد.

ناگهان به خود آمدم، چقدر دلنشین است، به راستی که لقب قرآن ثانی برازنده توست و به راستی که ما چقدر در حق خود جفا می کنیم آنجا که این کتاب مقدس در گوشه کتابخانه هایمان خاک می خورد و ما غرق در افکار پوچمان گذر می کنیم.