طنین صدای زمینیان برای ارتباط بی واسطه با معبود

خبرگزاری فارس، شیراز؛ راضیه نجار: گوشه ای دنج برای خودشان پیدا کرده بودند، انگار در حال و هوای دیگری سیر کنند، صدایشان کردم: خانم.

بار اول پاسخ نداد، همسرش که دوشادوش ندای الغوث سر داده بود اشاره ای کرد، به سمتم برگشت.

گفتم از حس و حال معنوی تان بگویید: با صدایی که گرفته اما آرام بخش و بی تکلف بود، گفت: شب قدر شب تعیین سرگذشت زندگی انسانهاست، می خواهم عاقبت به خیر شوم.

حافظیه، نقطه عطف گردشگری استان فارس چه عجیب رنگ و بوی معنویت گرفته بود، زن و مرد و پیر و جوان غرق در حال و هوایی عجیب با خدای خود نجوا می کردند.

به راستی که سر دادن نوای قرآن در جوار ارامگاه حافظ قرآن چه صفایی داشت.

  مقصد بعدی، نگین انگشتری شهربود، حرم مطهری که پناهگاه و ملجا ملتمسان دعاست.

  مضجع آرام بخشی که گویا قوی تر از هر مُسکنی عمل می کند تا آبی بر آتش دل های آشوب باشد.

  حیاط حرم مفروش و میزبان زواری بود که امشب بی واسطه با خدای خود عهد و پیمان می بستند.

میزبان چشمان اشکبار مردمانی که برای مولایشان اشک می ریختند و قرآن بر سر نهاده و طلب مغفرت می کردند.

ناله های پیرزنی در این جمع توجهم را به خودش جلب کرد، دقایقی مجذوب مناجاتش شدم، در گوشه خلوتی دورتر از جمع با خودش که نه! با خدای خودش نجوا می کرد.