سناریوی مرگ تدریجی در باغستان قزوین

چند سالی است که وعده های مسؤولان برای احیا و حفاظت، گوش باغستان قزوین را پر کرده است، اما زمان عمل که می شود به نفع توسعه شهری امضای تخریب و از بین بردن آن را روی کاغذ می آورند.

- قزوین شهری محصور در درختان و باغ های بزرگ که همچون نگینی در وسط باغ ها می درخشد.

این جمله را پیانزو دل لاواله ایتالیایی در 1025 هجری قمری زمانی که مهمان شاه عباس بود، در توصیف قزوین گفت، اما این روزها آن قدر این جمله غریب به نظر می آید که اگر پیانزو زنده بود و امروز گشتی در قزوین می زد دیگر چنین عقیده ای نداشت.

هر چند از زمان پهلوی با کشیدن خط راه آهن بخشی از باغستان از بین رفت و شهر به سمت شمال شهر گسترش پیدا کرد، اما بیش از یک دهه است که این باغستان حال خوشی ندارد و هر روز به بهانه های مختلف تکه ای از این منطقه سبز و درختانش جای خود را به کارخانه ها، کارگاه های تجاری ـ اداری، قبرستان، جاده ها، خانه ها و .

می دهند، بی آنکه به عواقبش فکر کنند.

جالب تر آن که همزمان با تعرض به جان باغستان، از آماده سازی پرونده آن برای ثبت در فهرست جهانی یونسکو خبر می دهند.

در طول این سال ها از استانداری تا در همان سال تعدی به جنگل ها، زمین خواری و کوه خواری را جرم توصیف کرده، از دستگاه های مسؤول می خواهند تا قاطعانه با این موضوع برخورد کنند.