آزادی زندانی با هزار تومان/ درهایی که با اذان باز می شوند

خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی: شب که از ستاره گذشت لحظه ها کند شدند پاورچین و نم نم دور دوار ساعت چوبی کنج طاقچه را تیک تاک می کردند و جانم را به لب می رساندند، غائله چشم انتظاری و عشوه گری عقربه ها است دیگر حالا به جان من افتاده و پی چشمانم را یک شبه آب کرده است.

گهگاه قدم زدم و این پا و آن پا کردم، چند کاسه لعابی آب خوردم حتی چند ورق کتاب کهنه پوست از گوشت جدا شده را خواندم تا اینکه انتظار به سر شد و وقت سحر، موذن مسجد محل ندا برآورد و اذان گفت.

الله اکبر آخر را که شنیدم؛ تاپ تاپ قبلم بالا گرفت چنان نبضم تند می زد که گویی در جدالی بی سابقه ایام به کامم شده و من میان این هم شوق و اشتیاق هاج و واج ماندم تا اینکه صدای دل خوش کنک تلفن همراهم که حکم قاصد داشت قفل این تب و تاب را شکست،  جست زدم روی گوشی و پیامی که حکم نامه را داشت بازم کردم.

چند خطی اعداد و رقم ریز و ذره بین لازم مرا به وجد آورد چراکه بی هیچ  رسم و آدابی به محفلی از جنس مهر دعوت شدم، دل یک دله کردم و تصمیم گرفتم سِر این پیام دو سه خطی و آن محفل را برملا کنم.

پیامی که ریشه در سال ها مداومت دارد و هر سحر بعد از همنشینی با خدا پای سجاده عشق همچون سکه ای به سوی قلکی روانه می شود، اما صاحب سکه کیست؟ این همان حباب نترکیده ذهنم است.