بررسی جایگاه «موُیَه» و «بِت» در زیست اجتماعی مردمان زاگرس نشین

از گذشته دور تا به امروز همواره بشر برای بیان و ابراز احساسات و عواطف خود در اوقات خوشی و ناخوشی کنش ها و واکنش هایی را از خود بروز داده که این افعال به مقتضای زمان و مکان دارای وجوه افتراق و اتفاق موضوعی می باشند، اما آنچه که هویداست انجام این دسته از اعمال یک اَکت احساسی لحظه ای بدون هیچ پیش زمینه ی تفکری نمی باشد و ناگفته پیداست این امور از آداب، رسوم و حقیقت ذاتی برخاسته که عمری طول و دراز به بلندای فرهنگ هر منطقه داراست که در این مقاله سعی بر آن شده جایگاه این افعال در حوزه جغراقیایی رشته کوه زاگرس (اقوام لک، لر، کرد) مورد بررسی و کند و کاو قرار گیردمعنای لغوی مفاهیم: موُیَه (واو را بخوانید) در معنای لغوی به نالیدن، جیغ های بلند و زاری شدید معنا شده و در مفهوم اصطلاحی آن به مجموعه ای از ابیات و آوا های منظوم (با عنصر غالب غم) اطلاق میگردد که افراد به گونه ی شخصی و گروهی در هنگام مراسم ختم و فوت نزدیکان برای بیان اندوه خود بر زبان جاری می دارندهم اینگونه بِت (کسره را همراه با ی کوتاه بخوانید) در لغت به معنای حال خوب و سرخوشی و .

معنا کرده اند و در اصطلاح هم به مجموعه ای از ابیات و آوای های منظوم (با عنصر غالب شادی) معنی شده که اشخاص (معمولا زنان) به نحوه تکی و کُر در عروسی ها و مراسمات شادی حوزه سرزمینی مذکور نغمه سرایی می کن�