درین گلزار نتوانی نشستن جاودان، «پروین»

پروین ستاره ای آرام و بی ادعا در آسمان درخشان ادب این مرز و بوم است، ستاره ای که از آسمان شهر اولین ها طلوع کرد و همواره بر گنبد دوار شعر و شاعری نور افشانی می کند.

- خبرگزاری فارس- فرینوش اکبرزاده: نور از پنجره رنگین اتاق روبروی صحن اتابکی، می تابد و می افتد جایی که چراغ زندگی اختر چرخ ادب خاموش شده، روی مزاری که آرام و خموش، مانند صاحب ِ صاحب نامش لب از سخن فرو بسته.

  نگاه محجوب و مهربان پروین ِ ادب، هر زمستان، هر بهار، در صحن اتابکی حرم حضرت معصومه روی گلدان هایی می نشیند که دورش نشسته اند و در سکوت، نظاره گر این بانوی آرام هستند.

پروین اعتصامی، اختر نورسته چرخ ادب، که محجوبانه آخرین روزهای زمستان را برای زاده شدن و نیمه فروردین را برای خفتن در آغوش خاک برگزید و دست از دامان زندگی شست، جایی در میان صدای ادعیه و نماز خواندن زایران خواهر امام غریب چشم به راه مهمانانی است که گاه بی خبر از حضور او به اتاقش می رسند و گاه پرسان پرسان و حجره حجره صحن عتیق را می جویند و در آخر به این اتاق آرام می رسند.

  پروین ستاره ای آرام و بی ادعا در آسمان درخشان ادب این مرز و بوم است، ستاره ای که از آسمان شهر اولین ها طلوع کرد و همواره بر گنبد دوار شعر و شاعری نور افشانی می کند.