ترازوهای این مرد، شهره خاص و عام بوده

قدم هایش آهسته و کند است.

چند قدم برمی دارد و نفس زنان گوشه ای از کوچه می ایستد و به دیوار کاهگلی تکیه می دهد.

او یکی از آخرین بازمانده های آهنگری در ندوشن است که کار را از پدرش استاد نعمان یاد گرفته بود اما حالا صدای آهنگری در شهر خاموش شده است.

- آهنگری معتبر ده از آنِ استاد نعمان بود که پسرهای متعددش و پیش بند چرمی و حالت آزاده و زحمتکش او، کاوه را یاد می آورد.

تمام پسرهایش که چهار بودند توی دکانش کار می کردند و همه آنها هم دائما مشغول بودند.

همیشه یکی دو تا خر یا قاطر جلوی دکان برای نعل بندی ایستاده بود و رفت و آمد به این دکان قطع نمی شد.

این روایت دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن از آهنگری در کبوده یا همان ده نیلی رنگ در 70 کیلومتری شمال یزد است.

حالا استاد اسدالله جعفری یکی از چهار پسر استاد نعمان، سنش به 90 رسیده است.

درِ دکان آهنگری برای همیشه بسته شده و او هر چند روز یک بار برای هواخوری از خانه بیرون می زند و در کوچه پس کوچه های کاهگلی ندوشن آهسته آهسته قدم برمی دارد.

پاهایش درد می کنند و ورم کرده اند.

چند سالی می شود که دست به آهن نشده است.

استاد، قدیما چه چیزایی می ساختین؟ قندچین (قندشکن)، نعل اسب، داس، قپون (ترازو) اون زمان آهن رو از کجا تهیه می کردید؟ اصفهان.