چرا باید پدیده «سینمای تجاری» را نقد کرد؟

هنر تجاری و محصولات صنعت فرهنگ، کارکرد ذهن مخاطب را «نیم خودکار» می کنند.

آن ها ذهن را در اختیار خود می گیرند و عنصر رهایی بخش هنر، یعنی خیال پردازی را به شدت محدود می کنند.

- دهه نود در تاریخ جمهوری اسلامی ایران دهه عجیبی است.

دهه ای که تمام توان دولت معطوف به سیاست خارجی بود و وضعیت فرهنگی کشور به طور کامل رها شده بود.

دهه ای که در آن بودجه های میلیاردی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با استفاده از رانت، بی آنکه وارد میدان فرهنگ و هنر کشور شود به اسم مطالعه و پژوهش سر از جیب مدیران نالایق و کارچاق کن ها در می آورد.

این دهه، دهه تناقض ها نیز بود.

در این دوران جامعه هنری وضعیت معیشتی سختی را سپری می کرد و هم زمان حراج تهران رکورد میلیاری جابه جا می کرد.

 در این دهه مردم درگیر تحریم های سخت در فقر و تنگدستی به سر می بردند و همزمان در سریال های خانگی، لاکچری سازی ظهور پیدا می کرد.

پدیده سینمای تجاری منوچهر هادی نیز محصول سیاست های همین دهه است.

در این دهه مردم درگیر تحریم های سخت در فقر و تنگدستی به سر می بردند و همزمان در سریال های خانگی، لاکچری سازی ظهور پیدا می کرد.

پدیده سینمای تجاری منوچهر هادی نیز محصول سیاست های همین دهه است.

پرکارترین کارگردان سینمای دهه نود منوچهر هادی در دهه نود پرکارترین کارگردان سینمای ایران بوده است.