فرزند کوهستان

احمد حسینی بنده قرایی زندگی را با چوپانی آغاز کرد.

او که فرزند کوهستان است، با وجود تمام سختی ها، شکست های پی در پی و ناامیدی هایی که از هر سو می آید، - با آنچه خود مقاومت فرهنگ کوهسرخی می داند، اکنون در رشته شیمی زمره یک درصد دانشمندان برتر جهان قرار گرفته است.

وقتی یاس به نهایت حد خود می رسد و مرگ چشم در چشم آدم ها نگاه می کند، در منتهاالیه ناامیدی باز نیروی زیستن پیروز است و امید از ته چاه ژرف نومیدی سر می زند.

عشق و امید و روایت گری تمام دارایی ما مردمان، برای بنیان نهادن جهانی آزاد و اخلاقی است و البته امن ترین و اثربخش ترین دارایی ما نیز همین هاست.

هر روایت یک سرگذشت است و هر سرگذشت روزنه ای رو به امید زیرا خبر از حضور آدم هایی می دهد که گوشه ای تک افتاده در مسیر زیستن می پویند.

آدم هایی که اگر چهره به چهره شان بنشینیم و نکته به نکته بگویند، دیگر هیچ یک تک افتاده و تنها نخواهیم بود.

خرده روایت های امید در پی ساختن و پرستش کردن قهرمان نیست.

این گفت وگوها جایی است برای نوشتن از آدم های معمولی.

مردان و زنانی که علی رغم ترس ها و رنج ها و یاس هایشان توانسته اند شعله کوچک امید را پیش پای شان روشن نگه دارند؛ مسیر دشوار بالفعل شدن را بپیمایند و قصه دلنشینی برای روایت کردن بسازند.