بی مادر؛ فیلمی با فیلمنامه ی عقیم

فاطمه قربانی رضوان؛ بی مادر با موضوعی تکراری و پرداختی ضعیف، داستان دو زوج که یکی روانکاو و دیگری پزشک زایمان است را روایت می کند.

- بی مادر ثابت می کند تنها با نمایش صرف مصیبت ها نمی توان درام ساخت و احساسات را تحریک کرد.

گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو - فاطمه قربانی رضوان؛ بی مادر با موضوعی تکراری و پرداختی ضعیف، داستان دو زوج که یکی روانکاو و دیگری پزشک زایمان است را روایت می کند.

آنها برای بچه دار شدن از مهروز که پسربچه بیمار پنج شش ساله دارد کمک می گیرند.

مرجان (میترا حجار) قول پرداخت هزینه عمل جراحی پسر مهروز را می دهد و مهروز وارد داستان رحم اجاره ای شده و اینگونه داستان زندگی این سه نفر به همدیگر گره می خورد.

پرداخت به مسئله تکراری رحم اجاره ای در بی مادر با فیلمنامه ای ضعیف همراه است.

شخصیت هایی که بود و نبود آنها در روند اصلی و حتی فرعی داستان کوچک ترین تاثیری ندارد جان سوژه را گرفته است.

شخصیت های اضافی که تا انتهای فیلم نه تنها در روند داستان حضور موثری ندارند با پرداخت ضعیف و گاهی بی منطق در پنجاه درصد فیلم حضور پیدا کرده اند.

یکی از این شخصیت ها دوست خانوادگی مرجان و امیر علی است که نقش آن را علی اوجی بازی کرده است.