روایتی از شور و دل شوره های عکاسی در روزهای پرالتهاب 57

هیجان جوانی و شور مردم به من انرژی می داد که به کارم ادامه بدهم تا اینکه یک روز مردم به آقای شاهرخی نماینده امام(ره) در بروجن خبر رساندند که یک نفر از جمعیت و تجمعات عکس می گیرد خبر به من رسید و من خدمت آقای شاهرخی رسیدم و گفتم آن کسی که عکس می گیرد من هستم و هیچ قصد و غرضی ندارم و صرفا برای به تصویر کشید حضور مردم و اینکه سند و مدرکی برای آیندگان بماند عکاسی می کنم.

در آن روز آقای شاهرخی وقتی این حرف ها را شنید خیلی خوشحال شد و رو به جمعیت گفت که آقای طاهری از ما است و این موضع باعث شد من شهامت بیشتری پیدا کنم و مردم هم از آن به بعد همکاری بیشتری با من می کردند همیشه مراقب بودم دست ساواک به عکس ها و فیلم های من نرسد.

همیشه برای تهیه فیلم ها و چاپ آن ها به اصفهان می رفتم و هر بار به مغازه های مختلف می رفتم که نیروهای امنیتی رد من را نزنند.

تا جایی که در توانم بود جریان انقلاب بروجن را عکاسی می کردم و حالا خیلی خوشحالم که توانسته ام انقلاب بروجن را از قلم دوربین به تصویر بکشم.

فارس: از حال و هوای مردم در آن روزها بگویید؟ آن روزها مردم حال و هوای وصف ناشدنی داشتند و به نظرم همه آن اتفاقات شبیه یک معجزه بود چرا که همه اقشار مردم از کوچک و بزرگ، پیر و جوان و از همه صنفی کار خود را رها کرده بودند و به راهپیمایی ها و تجمعات می آمدند و شور و هیج