افسانه های برف و بوران در همدان/ از قصه «اجوج و مجوج» تا «ننه سرما و اهمن، بهمن و به هود»

گویی لحاف فلک شکافته و دانه دانه پنبه می ریزد، پیغام سرما آورده و تقویم روزنگار زمستان همدانی ها، همان حساب چله بزرگه و چله کوچیکه، چاراچار و ننه سرما است؛ - خبرگزاری فارس- همدان؛ سولماز عنایتی: در خیالم پرسه زدم و رفتم به همان روزهای سرد سال های دور و دراز، همان وقت هایی که لشکر برف راه گم می کردند و از آسمان آویز و همچون ریسه ای از پی هم فرشِ زمین می شدند، یا تونل های یکی دو متری برفی، حتی به طنین صدای برف پاروکن که آهسته آهسته در وجودم پراکنده می شد؛ آهای برف روبِ، برف روب.

پیرمردی نحیف و سیاه چرده با پارویی بر دوش که رد پا به جا می گذاشت در دل برف و فریاد می زد برفی آمده برفی ، پا جای پای او گذاشتم و کوچه پس کوچه های تنگ و تُرش را گز کردم.

آخر این بار گلستان خیالم پر از برف است، مژگان سبز کاج هم پر از برف و گوش شهر پر از برف است.

چشمانم لبریز از برف شد و در همهمه پولک های افشان کمی عقب تر رفتم یعنی به آن سال ها که اصلا دنیا نیامده و روایتش را از قصه گویی کهنسالان شنیده بودم.

آنجا هم گویی لحاف فلک شکافته و دانه دانه پنبه می ریزد،  پیغام سرما آورده بود و تقویم روزنگار زمستان همدانی ها، همان حساب چله بزرگه و چله کوچیکه، چاراچار و ننه سرما.