مدافع حرمی که فرزندش را ندید/ بزرگ شدی چه کاره می شی؟ مثل بابام شهید!

مهدی هزاره، شهید مدافع حرم در تیپ فاطمیون، همسر باردار و فرزند به دنیا نیامده اش را به خدا می سپارد و به مسلخ عشق می رود و پروانه وار به شمع می زند، - خبرگزاری فارس–همدان، سولماز عنایتی: هر روز صبح با فکر اینکه قرار است دوباره قصه ببافم و غم و شادی مردم را با جادوی کلمات به تصویر بکشم از خواب برمی خیزم و گاهی چنان رنج در جانم ریشه می دواند که خودِ رنج می شوم و گاهی هم به شوق لبخندی مستانه کیفم کوک می شود.

گویی جزیی از مردم و غم و غصه هایشان یا شریک خنده های بی امانشان شده ام؛ اما دوباره جهاد، قصه نو سر کرده از روزهای تب و تاب و التهاب از شب سرد و گُم شدن در ابرها، از شجاعت ها؛ به این کلمه که می رسم به خود نهیب می زنم و بعد از اندکی تامل واژه را تغییر می دهم ایثار بهتر از شجاعت است اما باز هم دلم راضی نمی شود، واژه ها را رها می کنم و رمز و رازش را در چشمان ابوالفضل می جویم.

حالا راوی این داستان راستان، چشمان ابوالفضل است؛ هر چند گهگداری چشمان خیس اش بارانی می شود اما من غرق در دیدگانش همه تن گوش می شوم و دل زنگار گرفته ام را می سپارم به راوی هشت ساله.

پ مثل پدر.

چشمانش پلی می شود و مرا به روزهایی که هنوز به دنیا نیامده می خواند روزی که پدرش آهنگ عزیمت سر می دهد و مادر پا به ماهش را به فرزند متولدنشده و ابوالفضل را به مادرش می سپارد.