باغچه بانی برای یک باغ/ پیرمرد فقط فکر پاندمی را نکرده بود (فیلم)

پیش از آن که چشم هایش را ببندد، آینده بزرگی را دیده بود.

آنقدر تلاش کرد که همه آنچه خلق کرده بود در این اتاق جای نمی گیرد.

- عصر ایران؛ حسن ظهوری، سمیه جاهد عطاییان - نزدیک 70 سال قبل بود که میرزا جبار عسگرزاده تصمیم گرفت مدرسه ناشنوایان را دایر کند.

پیش از او همه این دانش آموزانی که حالا در عکس، با افتخار کنارش حضور دارند، خانه نشین بودند.

میرزا جبار که بعدها نام اش جبار باغچه بان شد، همه آن ها را از پستوهای خانه شان بیرون کشید تا تحصیل کنند.

آخرین نفس هایش را همین جا کشید.

روی این تخت.

اما پیش از آن که چشم هایش را ببندد، آینده بزرگی را دیده بود.

آنقدر تلاش کرد که همه آنچه خلق کرده بود در این اتاق جای نمی گیرد.

آنچه می بینید گوشه ای از تلاش های جبار باغچه بان است.

از این کتاب های مخصوص ناشنوایان که خودش طراحی کرده تا این گوشی استخوانی که تلاش هایش برای ارتباط تلفنی ناشنوایان با دیگران است.

باغچه بان برای آن که مدرسه اش تعطیل نشود، فکر همه چیز را کرده بود.

حتی اتاق پزشک.

ولی کرونا حالا مدرسه اش را به تعطیلی کشانده است.

اگر دانش آموزی به مدرسه اش می آمد، آینده اش تضمین می شد.

از تحصیل گرفته تا یک حساب بانکی ساده.

هرچند تلاش های او پس از انقلاب به طور کامل کنار گذاشته شد.