آداب و رسوم «چیله گئجه سی» در چادگان/ اشعار زیبای ترکی، زینت سفره های ساده

به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از اصفهان، در میان صفحات تاریک اذهان مردمان، یک شب به سپیدی دانه های زیبای برف می درخشد؛ چادگانی ها معمولا سرسختانه با زمستان استخوان سوز زاگرس مرکزی می سازند و بیش از دیگران شب منتهی به آغاز سرما را گرامی می دارند و  یلدا را چلّه می نامند و لبخند و لطافت را چاشنی آن می سازند.

یلدا پاگشای پر همهمه ای برای عروس فصل ها است؛ شب وداع با زردی دلهره آور پاییز و استقبال از سپیدی آرامش بخش زمستان.

یلدا زایش و رویش امید، شکفتن شکوفه های مهر میان پاییز و زمستان و شعله کشیدن آتش عشق  است.

جان های خسته از زحمت و دل های مالامال از صداقت روزهای زیادی را طی کرده اند؛ چشم انتظار سخاوت آسمان در فصل زمستان و اکنون تنها نزول نعمات آسمانی شادی بخش روح لطیف آنها است.

نیاکان ما این شب را سال روز میلاد خورشید می پنداشتند؛ میعادی برای گرامیداشت گرمای حیات بخش و زلالی که زیست خود را در گرو ادامه ی حیات آن می دانستند.

  بسیاری از مردم در این شب طولانی به انتظار خورشید، شب را به صبح می رساندند و با دمیده شدن پرتو درخشان آن گوی آتشین تن و جانشان مملو از شادی و نشاط می شد؛ بنا بر نظر پیشینیان روزهای بعد ازشب چله، به دو قسمت تقسیم می شوند: چله بزرگ که از یکم دی ماه تا چهل روز بعد از آن است و چله کوچک که تا پنجم اسفند ماه هر سال ادامه دا