«پارسی» به قوّت طبع سعدی

محمدجعفر محمدزاده در نوشتاری به بررسی واژه پارسی در کلام سعدی پرداخته است و می گوید: سخنور بزرگ زبان فارسی افزون بر آن که پارسی و دری را زبان رسمی و فراگیر قلمرو ایران دانسته، - پارسی را نیز گاهی به جای سرزمین ایران به کار برده است.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، این نویسنده و پژوهشگر در نوشتاری با عنوان پارسی به قوّت طبع سعدی نوشته است: سعدی از بزرگ ترین سخن سرایان زبان فارسی و یکی از ستون های افراخته فرهنگ و زبان ایران است.

با نگاه به نغمه های ناساز و البته بی فرجامی که برای تضعیف زبان فارسی به گوش می رسد در این نوشتار بر آنم تا دو واژه پارسی و دری را در زبان سعدی شیرازی بررسی کنم.

در آثار سعدی چندین و چند بار واژه های پارسی و دری دیده می شود که ارزش درنگ دارد.

در بیتی از یکی غزل های سعدی می خوانیم: چو آب می رود این پارسی به قوت طبع نه مرکبی است که از وی سبق برد تازی (غزل 577).

سعدی با این که سال ها در مناطق عرب زبان زیسته و گردش ها در بین تازیان کرده است و خود به زبان آنان علاقه مند و بر سرایش بدان زبان توانا بوده است، در این جا روانی و گیرایی زبان فارسی را بر تازی برتری می دهد.

در باب هفتم بوستان و در پایان حکایت درویش صاحب نظر و بقراط حکیم چنین می خوانیم: در اوراق سعدی نگنجد ملال که دارد پس پرده چندین جمال مرا کاین سخن هاست مجلس فروز چو آتش در او