رنج های اژدر؛ آخرین خوان پرده خوان زنجانی

پیش از آن که زمستان بیاید، سوز سرما سوار بر بادهای آذرماه در شهر می پیچد.

آذرماه پاییزی زنجان این گونه است؛ آفتاب در میانه آسمان سوز و سرما می تاباند.

- در آذرماه خرمالوهای نچیده تنها بازماندگان پاییزند که تن به سوز زمستان می دهند و آواز کلاغ ها.

چند قدمی که پیاده بروی، گونه هایت گل می اندازد ولی اشتیاق یک دیدار همه این ها را از یادت می برد؛ دیدار هنرمندی قدیمی، با هنری به قدمت قصه گویی و نقالی.

اژدر محمودی، که به جرأت می توان گفت آخرین بازمانده نقاشان قهوه خانه ای در کشور است.

وارد کوچه ای در یکی از محلات قدیمی زنجان می شوی؛ پرسان پرسان می رسی به دربی که با ورقه های نازک آهنی تزیین و جوشکاری شده، با رد کهنه ای از رنگ بر رویش؛ استاد خود به استقبال می آید، هیچ چیز آن گونه که تصورش را می کنی نیست، هیچ چیز، هیچ چیز.

لقی موزاییک های راهرو منتهی به مثلاً کارگاه، اولین چیزی است که با همه توان به تو دهن کجی می کند ولی همه این ها با آرامش استاد برایت تقریباً کمرنگ می شود.

با خوش رویی هدایت می شوی به اتاقی که نام کارگاه را 30 سال است بر دوش می کشد؛ پیروزی مختار را ثبت کرده، عشق یوسف و زلیخا را مشق کرده و شاهنامه و اسطوره هایش را در آجر به آجر اتاق حفظ کرده است.