فاصله گرفتن از حیوانات

نقش حیوانات در ادبیات غرب کمرنگ شده است و در ایران هم نقش آن ها کمتر شده؛ گویا داریم از نگاه تخیلی و فانتزی همزیستانه ای که زمانی نسبت به حیوانات داشتیم، - فاصله می گیریم.

البته شاید دلیلش زندگی زیادی شهری شده ماست.

این نویسنده ادبیات کودک و نوجوان و بزرگسال در گفت وگو با ایسنا درباره جایگاه شخصیت های حیوانی در ادبیات داستانی کودک و نوجوان و این که به نظر می رسد در گذشته بیشتر از آن ها استفاده می شده است، اظهار کرد: شخصیت های حیوانی در ادبیات ما سابقه ای دیرینه دارند.

مثلا کلیله و دمنه یا طوطی نامه که از زبان طوطی ، قصه هایی را روایت می کند، یا بخش هایی از عجایب المخلوقات که به پرندگان و حیوانات البته از بعد دیگری توجه دارد.

و البته مثال خیلی بارز دیگر موش و گربه عبید زاکانی است که شیرین و بسیار کنایه آمیز است.

ما از طریق داستان هایی که از زبان حیوانات گفته شده، یا شخصیت آن ها حیوانات بوده اند، بسیار یاد گرفته ایم و اتفاقا ملکه ذهن مان هم شده زیرا در کودکی خیلی راحت تر می توانستیم با حیوانات ارتباط برقرار کنیم.

مثلا قصه طوطی و بازرگان از مثنوی معنوی .

یا آن همه شعر که از زبان حیوانات بازگو شده.

مثلا وقتی حافظ می گوید صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت/ ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت از زبان بلبل دارد حکایت دل خود را می گوید.