امروز محمد پرواز کرد....

هیکل نحیفش اصلا نشان نمی داد که تحمل این همه درد را داشته باشد، باور کردنی نبود که با این هیکل ضعیف و نحیف چهار سال است درد سرطان را تحمل می کند.

- یک سالی هست به سرش افتاده پرواز کند و امروز این رویا برای محمد رنگ واقعیت گرفت.

امروز نیروهای هوانیروز کرمانشاه مهمان مهمی داشتند.

همه درب ورودی تجمع کرده بودند، با رسیدن خودروی مهمان ها، مارش نظامی شروع به نواختن کرد.

خودرو که مقابل پایگاه ایستاد همه پیاده شدند، اما برای مهمان کوچک پایگاه پیاده شدن از خودروی بلند نظامی سخت بود، برای همین یکی از نیروها جلو رفت و کودک نحیف را در آغوش گرفت و از خودرو پیاده کرد.

لباس خلبانی به تنش عجیب جلوه می کرد، از همان لحظه ای که پیاده شد دست هایش را با ذوق عجیبی به نشانه احترام نظامی کنار پیشانی گرفته و شروع به حرکت کرد.

نیروهای پایگاه همه به احترامش به حالت آماده باش ایستادند و او با آرامش هرچه تمام از نیروها سان می دید و برای لحظه ای هم دستش را پایین نمی آورد.

بعد از اتمام سان از نیروها به همه فرمان آزادباش داد و مقابل عکس شهدا رفت و در حالی که هنوز دستش را به نشانه احترام نظامی کنار پیشانی گرفته بود به آنها ادای احترام کرد.

چشمان بی رمق و خسته اش اصلا به کودک هفت ساله شباهت نداشت، چهارسال درد شیمی درمان حسابی نحیفش کرده و رمق را از وجودش گرف�