دغدغه های یک پژوهشگر درباره بمباران هوایی اندیمشک

این که اسم خیابانی یا میدانی و مکانی مزین به نام شهیدی شود امری عادی و پسندیده است اما، فراتر از آن، به خلاقیت و نو آوری نیروهای فرهنگی و کارگزاران نیاز دارد.

- به گزارش ایسنا، حسین بذرافکن در گفت وگو با ایسنا، با اشاره به بمباران هوایی اندیمشک بیان کرد: در سال 1361 که 16 ساله بودم، به عنوان بسیجی به جبهه اعزام شدم.

در طول هشت سال دوران دفاع مقدس شاهد صحنه های دلخراش بودم.

بمباران های مکرر دزفول، اندیمشک و هجوم به آبادان تنها چند نمونه از این صحنه ها هستند.

وی افزود: اهمیت تاریخی و تراژیک فاجعه بمباران شهر اندیمشک که روز 4 آذر ماه 1365 رخ داد و به عنوان طولانی ترین بمباران هوایی پس از جنگ جهانی دوم که بیش از 30 نقطه شهر بمباران شد، صدها شهید و هزاران جانباز به جا گذاشت، سه یا چهار گونی بزرگ از تکه های بدن شهدا از فاصله صدها متر دورتر از روی پشت بام ها و روی شاخ و برگ درختان و کف خیابان جمع آور شد، اتفاقی نیست که از ذهن شاهدان به راحتی پاک شود.

در این رابطه اگرچه کارهای بسیاری انجام شده است اما، در گذر زمان، هر سال که از واقعه دور می شویم بیشتر رنگ تشریفات به خود می گیرد.

بودجه فرهنگی هم به حداقل رسیده و تقریبا چیزی در بساط نیست و این بیماری کرونا بیشتر مردم را از هم دور می کند.