باغچه بان؛ آموزگار گل های خاموش ایران زمین

بزرگ مردان علم و ادب ایران زمین، پیشگام حفظ فرهنگ اصیل و تمدن دیرین ایرانی هستند؛ در این بین، جبار باغچه بان، از آموزگاران دل سوز کشورمان، با خدمات فراوان، - از جمله تأسیس مراکز آموزشی برای کودکان ناشنوا، تأثیر به سزایی در حفظ و پیشبرد فرهنگ و آموزش به این کودکان گمنام ایرانی داشته و دنیای خاموش این کودکان را در هم تنید و برای همیشه یاد و نام خود را ماندگار کرد.

جبار باغچه بان (عسکرزاده)، در سال 1264 شمسی در ایروان، از ایالات قفقاز، به دنیا آمد.

پدر و جد وی از اهالی تبریز بودند.

پدرش قناد، معمار و مجسّمه ساز بود و در نقل داستان های کهن و اشعار شاهنامه تبحّر داشت.

مادر بزرگش، بنفشه، زنی باکفایت، طبیب محل و شاعر بود.

این دو نقش مهمی در پرورش استعدادهای هنری و خلاقیت جبار داشت.

محمد نوری، نویسنده پرآوازه کشورمان در کتاب خود درباره باغچه بان می نویسد: زمینه های خانوادگی و تربیت در خانه نخستین خشت بنای شخصـیت هر مبتکر است.

پس از خانواده، محیط درس، مـدرسه و محیط جامعه اهمیت دارد که این سه عامل برای باغچه بان مهیا بود.

تا جوانی در قفقاز و ایروان اقامت داشت و آنجا برای جریان های آزاداندیشی و تضارب افکار مساعد بود.

البته پدربزرگش به نام رضا اصالتا تبریزی بود.