«ما بچه نداریم»

شاید تا روزگارِ کمی پیش تر، سترونی ننگِ دائمی بود که بر جبین می زدند.

اگر زنی دامانش از فرزند خالی بود، ضعیف و بیهوده می خواندندش و اگر مردی فرزنددار نمی شد، - عیبش می دانستند و می گفتند: مردانگی اش کم است ! آمال و غایت و علت العللِ وصلت ها تنها یک چیز بود؛ تولید مثل و بقای نسل.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، ما که نمی دانیم اما در میان نیاکان و گذشتگان کمتر محتمل بود که توافقی میانِ زوجین باشد تا بچه دار نشوند.

رسم و روال بر این بود اگر زن و شوهر نتوانستند فرزنددار شوند، دوا و درمان کنند، اگر افاقه نکرد، مرد تجدید فراش می کرد.

اگر همسرِ جدید بچه دار می شد، نقصِ همسر اول و سلامت تناسلِ مرد مشخص می شد و در غیر این صورت ناتوانی شوهر آشکار می شد و زن ها یا کنار می آمدند و یا طلاق می گرفتند.

در گذشته کمتر زوجی حاضر می شد بچه دیگری را بزرگ کند؛ دلایلش مشخص است.

بعضی ها از این بابت ممانعت می کردند که فرزندخوانده از خون ِ خودشان نیست.

بعضی به دلیل مطمئن نبودن از پیشینه پدرومادر و این که نسبت به سلامت اخلاقی و شرعی آن ها اکراه داشتند.

بعضی از ترس حرف دیگران و این که اطرافیان ذهنیتِ فرزندخوانده شان را تغییر دهند، این کار را نمی کردند و گروهی از عهده هزینه ها و امکانات یک کودک برنمی آمدند.