قیصر امین پور؛ شاعر نیلوفرانه ها و عاشقانه ها

8 آبان سال 1386 شمسی، مردی درگذشت که «درگذشت او آرزوهایی را خاک کرد»؛ «قیصر امین پور» بود.

شاعری بود که رفت «چون هجرت آفتاب از زرد به سرخ» و ما سال هاست پس از او «همچنان به نرده های ایستگاهِ رفته» تکیه داده ایم.

- همین دیروزگروه تاریخ خبرگزاری فارس- امین رحیمی: عاشقانه بود؛ گفته بود: تو نسیم خوش نفسی / من کویر خاک و خس ام / گر به فریادم نرسی / همچو مرغی در قفسم / تو با منی اما.

/ من از خودم دورم .

و گفته بود: در اوج تنهایی / اگر زمین ویرانه شود / جهان همه بیگانه شود / تویی که با مایی .

این ها بود که وقتی مردم در سال 1375 برای اولین بار شنیدند گوش هایشان عاشق شد و آلبوم نیلوفرانه شد پرفروش ترین آلبوم موسیقی سنتی تاریخ ایران.

کار، کار قیصر بود و آن دلِ نازکِ عاشقانه اش.

خوزستانی بود؛ دلیل اینکه خونش گرم بود و دلش گرم بود و نفسش گرم بود.

وقتی 48 سالش بود، رفت و خیلی ها دانستند که خسارتی خورد به شعر و رهبر انقلاب پیامی دادند حرف دلِ دل نازکانی که عاشق دلِ نازکِ عاشقانه اش بودند: درگذشت او آرزوهایی را خاک کرد، ولی راه فتح قله ها را امید است دوستان و یاران نزدیک و شاگردان این عزیز، ادامه دهند.

او و دوستانش نخستین رویش های زیبا و مبارک انقلاب در عرصه شعر بودند و بخش مهمی از طراوت و جلوه این بوستان، مرهون ظهور و رشد آن عزیز و دیگر دوستان همراه اوست .