کشفِ کلمه هوش رُبا

هوشنگ چالنگی، شاعر پیشکسوت خوزستانی، 2 آبان 1400 بر اثر سکته و در سن 80 سالگی از دنیا رفت.

- ایسنا/خوزستان هوشنگ چالنگی، شاعر پیشکسوت خوزستانی، 2 آبان 1400 بر اثر سکته و در سن 80 سالگی از دنیا رفت.

به همین مناسبت و برای امروز که روز خاکسپاری او است، علی یاری، شاعر و منتقد ادبی، یادداشت حاضر را نوشته و در اختیار ایسنا گذاشته است: هوشنگ چالنگی، خلوت گزیده ای بود که به تماشا حاجتش نبود.

به رغم کوشش هم روزگاران ما برای آفتابی شدنش، کمتر حاضر شد خلوتش را ترک کند تا گل سرسبد محافل ادبی باشد.

با این همه، هرگاه میسّر شد، حضور و هیبت رازآمیز خود را از دوستارانش دریغ نکرد.

شعرِ خون دار و نغز و پرمغز او در کنار زیست عارف وار او بر فرهمندی اش می افزود.

چاپ کرده های شاعری که بیش از 60 سال در طریق شعر گام زد، چندان زیاد نیست؛ اما میراث تقطیر شده ای که از شعر او برجا مانده، غنیمتی است که بی گمان از سرمایه های شعر فارسی خواهد بود.

به کارنامه شعری هوشنگ چالنگی، از آغاز دهه 40 تا آخرین سروده هایی که از او دست داریم و تاریخ سرودن شان به میانه دهه 90 خورشیدی می رسد، از دو منظر می شود نگاه کرد: از دیدگاه ساخت و صورت، شعر او، فارغ از تجربه هایی هم که گویا در ساحت غزل داشته است، در آغاز دهه 40، در پاری از سروده ها دل بسته شعر منثور است و در پاری از شعرها، ادامه منطق