هوشنگ چالنگی، شاعری مأخوذ به حیا بود

یک شاعر خوزستانی می گوید هوشنگ چالنگی شاعری مأخوذ به حیا بود و این حیا یک حیای ادبی است که تا شاعر نباشی متوجه نخواهی شد.

- سعید آژده در گفت و گو با ایسنا درخصوص درگذشت هوشنگ چالنگی، اظهار کرد: هوشنگ چالنگی را از سنین نوجوانی ام شناختم از آنجا که وی به دلیل دوستی که با یارمحمد اسدپور داشت و اسدپور هم دایی من است به این واسطه تا آشنا شدیم گویی گمشده ام را در شعر یافتم و دیگر تا همین چند وقت اخیر تنهایش نگذاشتم اگرچه او اهواز و من مسجدسلیمان بودم و سپس من که به اهواز آمدم او بازنشسته شد و به کرج کوچ کرد.

او ادامه داد: همواره ویژه نامه هایش را در نشریاتی که در اختیار داشتم منتشر می کردم و او کتاب هایش را برایم می فرستاد و البته 13 صفحه راجع به کتاب اول ام نقد نوشته که بنا به دلایلی هرگز نخواستم منتشر شود.

آژده ادامه داد: چالنگی در برهه ای (از دهه 40 تا 80) چهار دهه به سکوت مطلق ادبی ادامه داد و دهه 80 برای اولین بار کتاب اولش به نام زنگوله تنبل را منتشر کرد و همان سال به چاپ دوم و سوم رسید و سپس برای همیشه نایاب شد.

او افزود: این کتاب که در برگرفته شعرهای دهه 40 و 50 این شاعر است مورد توجه نسل جوان شعر ایران قرار گرفت و ده ها و صدها شاعر از دهه 40 به شعر وی روی آوردند به جرأت می گویم پس از پنج شاعر اصلی شعر نو (نیما، اخوان، شاملو، سپهری و فرخزاد) ش