داستان های بی شناسنامه

صمد طاهری فضا و مکان را هویت داستان می خواند و می گوید: در دهه های اخیر توجه به فضا و مکان در داستان ها کمرنگ تر شده است.

- صمد طاهری فضا و مکان را هویت داستان می خواند و می گوید: در دهه های اخیر توجه به فضا و مکان در داستان ها کمرنگ تر شده است.

این داستان نویس در گفت وگو با ایسنا درباره بومی نویسی و توجه به مسئله زیست بوم در داستان های ایرانی، اظهار کرد: هر نویسنده زمانی که می نویسد به زادبوم خود توجه دارد زیرا زادبوم و فضا و مکان آن داستان، به نوعی شناسنامه و هویت داستان است؛ البته جز داستان ها و رمان هایی که فانتزی و علمی و تخیلی هستند، آن ها ژانر جداگانه ای هستند و موضوع زیست بوم در آن ها مطرح نیست، این که در چه کشوری و سرزمینی داستان دارد اتفاق می افتد.

طبعا هر نویسنده ای که می نویسد از زادبود خود می نویسد؛ تولستوی از روسیه قرن 19 می نویسد، آلن پو ار آمریکا و یا نویسنده های دیگر به همین قیاس، اگر در هر اثری از هر نویسنده ای، نشانی از فضای بومی را نبینیم، آن اثر مانند یک آدم بی هویت و بی شناسنامه است.

او افزود: در نسل اول و دوم داستان نویسان و در آثار کسانی چون صادق هدایت، محمدعلی جمال زاده، غلامحسین ساعدی، جمال میرصادقی و صادق چوبک بوم ایرانی را بیشتر می بینیم.