ردپای خواهر علی ابن موسی الرضا(ع) در تبریز

 از ارگ تبریز که بگذری و وارد خیابان طالقانی شوی، بعد از همان چهارراه که خدا بیامرز استاد مبین در گوشه اش ایستاده؛ می رسی به یک مسجد آبی خوش رنگ.

از همان ها که انگار دیگر در این شهرهای پر برج و بارو، شبیه وصله های ناجور به چشم می آیند.

سر در مسجد و لابه لای نقش و نگار کاشی های آبی نوشته شده مسجد خانم امامزاده چرنداب چرندابش که مشخص است، همان محله تاریخی که کمال خجندی در یک رباعی ماندگارش کرده: تبریز مرا راحت جان خواهد بود پیوسته مرا ورد زبان خواهد بود تا درنکشم آب چرنداب و گجیل سرخاب ز چشم من روان خواهد بود اما عبارت خانم امامزاده در این سر در توجه عابران را جلب می کند.

یعنی کدام بانوی مکرمه ای از خاندان عصمت و طهارت به تبریز آمده؟ چرا آمده و از دست کدام قوم ظالم و حاکم جائری به تبریز پناهنده شده؟ از زیر طاق آبی ورودی رد می شوم و در مقابل کفش کن پابه پا می کنم.

خادم آستان جلو می آید و لبخند می زند.

می پرسم آیا در این وضعیت کرونایی می توانم نماز ظهر را میهمان صفای بانوی امامزاده باشم؟ لبخندش عمیق تر می شود و توضیح می دهد که به خاطر دستورالعمل ها نماز جماعت برگزار نمی شود ولی می توانی نمازت را فرادا بخوانی.