وای از آن لحظه که چشمانِ حسن(ع) باز نشد

روزنامه خراسان گزارشی تاریخی از سال های پایانی حیات امام مجتبی(ع) و چگونگی شهادت مظلومانه ایشان را روایت کرده است.

- ، روایت شهادت حضرت امام حسن مجتبی (ع)، یکی از غم انگیزترین روایت های تاریخ اسلام است؛ روایت تلخ خیانت و جسارتی که به تنهایی امام (ع) انجامید.

غربت امام (ع) را نه فقط در روزهای سخت بعد از شهادت امیرمؤمنان (ع) و خیانت برخی از بستگانش مانند عبیدالله بن عباس، بلکه در طعنه های برخی اصحاب وفادار که دلیل آن صلح را نمی دانستند هم، می توان دید.

این غریبانه زیستن، با حضور زنی چون جعده، دختر اشعث کندی، در خانه امام (ع) و در قامت همسر او، بسی شدت یافت.

تلخی غربت امام مجتبی (ع)، با شهادت مظلومانه اش از آن زهر قتّالی که معاویه برای جعده فرستاده بود، پایان نیافت؛ دشمنان حتی در تشییع پیکر وی نیز، هتاکی را به حد اعلا رساندند؛ تابوتش را تیرباران کردند و مانع دفن سبط اکبر (ع) در کنار جد بزرگوارش، محمد مصطفی (ص) شدند.

آن چه در ادامه می خوانید، خلاصه ای از آن روایتِ تلخِ غریبانه است که روزنامه خراسان به آن پرداخته است: ناکامی در ترور شخصیت امام مجتبی (ع) طبری در تاریخ خود، تاریخ الرسل و الملوک ، به نقل از ام بکر دختر مسور آورده است که معاویه بارها و از طُرُق مختلف، سعی کرد امام حسن مجتبی (ع) را مسموم کند؛ اما هربار آن حضرت، به صورت های گون