بازماندگان جانباختگان کرونا را تنها نگذاریم!

این روزها آنچه که زیادی به گوش می رسد و روح آدمی را روز به روز خراش می دهد، خبر مرگ نابه هنگام عزیزانی است که بر اثر کرونا جانشان را از دست داده اند.

- ایسنا/کردستان این روزها آنچه که زیادی به گوش می رسد و روح آدمی را روز به روز خراش می دهد، خبر مرگ نابه هنگام عزیزانی است که بر اثر کرونا جانشان را از دست داده اند.

امروزه انسان معاصر بیش از هر وقت و زمان دیگری نزدیکی مرگ به خود و عزیزانش را احساس می کند، در دو سالی که از عمر کرونا در جهان می گذرد، انسان پی برده است که فاصله مرگ و زندگی باریک تر از یک تار مو است.

کرونا با آمدنش سبک زندگی انسان ها را دستخوش تغییراتی کرد که حتی در خوابمان هم نمی دیدیم، ماندن در خانه ها، دوری از دوستان و آشنایان، قرنطینگی مداوم، ازدواج های بدون عروسی، مرگ غریبانه، سوگ های بدون همدلی و .

شاید در قرنطینه ماندن را بتوان به امید روزهای دیدار، وصال های بی عروسی را به امید رفتن دو نفر زیر یک سقف، دوری از آشنایان را به امید تمام شدن کرونا سر کرد، اما سوگ های غریبانه و بدون همدم داغی است بر دل که برای همیشه ردی از خود بر روح انسان برجای می گذارد.

گرچه با آمدن کرونا همدلی ها مجازی شد، اما مجازی نتوانست جای عزیزان و دلگرمی بازماندگان باشد؛ گرچه با گذشت دو سال از عمر کرونا عزاداری ها هرچند بی رونق هرچند کمرنگ از