جهاد در آخرین ایستگاه حیات!/روحانی که سرش شرط بسته بودند!

خودروی شخصی که دارم پراید مدل 76 است و از آنجا که هر روز در حال رفت وآمد بودم دیگر نفس هایش به شماره افتاده بود، آن زمان دوستان به من می گفتند «غسالخانه سیار»، - که آمد به صغیر و کبیر رحم نکرد، همه را از دم تیغ ناجوانمردی اش گذراند، هر روز جان هزاران نفر را در جای جای کره خاکی گرفت و خانواده ها را داغدار کرد.

برخی از مردم از ترس این هیولا کار و زندگی خود را تعطیل کردند تا چند روزی بیشتر بتوانند در این دنیا روزگار بگذرانند.

یکی از شغل هایی که به دلیل درگیری با بدن و جسم جان باختگان کرونا بیشترین خطر ابتلا را داشت، غسالی بود و همین امر باعث شد تا برخی از آنها از ادامه کار خودداری و عطای کار را به لقای آن ببخشند.

اما بودند کسانی که بدون ترس از مخاطرات غسالی کمر همت بالا زدند و برای کمک به غسال ها دست به کار شدند، حکایت ما حکایت یک جوان و روحانی خوش صحبت و خوش اخلاق دهه شصتی است که وقتی به نبرد رو در رو با کرونا رفت تنها سلاحش ماسک N95 بود.

می گوید؛ شبی که تصمیم گرفتم امورات اموات کرونایی را بر عهده بگیرم به حضرت امیرالمومنین(ع) متوسل شدم و همان شب زیر زبانم تربت سیدالشهدا گذاشتم، همه ترس و نگرانی هایم از کرونا برداشته شد، آخر تصورش برایم سخت بود مگر می شود یک مسلمان بدون حداقل انجام واجبات دفن شود.