گریه آیت الله جوادی آملی به خاطر شهدا: نشستم و گریه کردم، نه برای ثواب، فقط گریه خجالت!

زمستان شد؛ آن کوههای بلند که روز با اسب به زحمت می روند، شب که دیگر کسی نمی رود! و هوا هم سرد شده بود و نشانه برف هم بود.

این عزیزان بالای کوههای کردستان در سنگر ها، می توانستند پایین بیایند؛ (ماندند، ماندند، ماندند، ماندند)، یخ زدند و مُردند.

نعش شریف شان را به قم آوردند .

در مسجد اعظم مجلس ترحیم گرفتند.

ما معمولاً در مجلس ترحیم که می رویم، یک فاتحه می خوانیم، قرآن می خوانیم و بر می گردیم؛ تا آخر نمی نشینیم.

(تا آخر یعنی تا آخر)، تا آخر نشستم و گریه کردم، نه برای ثواب، فقط گریه خجالت ! اینها بودند که حفظ کردند!