جای خالی یک «بیمه»/ کرونا با هنرمندان صنایع دستی چه کرد؟

با توجه به رکود گردشگری و در نتیجه کاهش گردش مالی به ویژه در بخش صنایع دستی شهرهای مختلف بهتر است مسئولان مربوطه نگاه ویژه ای به هنرمندان این بخش داشته باشند تا شاهد این نباشیم که بیمه هنرمندان به نوش دارویی بعد از مرگ سهراب تبدیل شود.

- این نارضایتی ها را دو چندان کرده، این در حالی است که در حال حاضر ایران یکی از سه قطب عمده تولید صنایع دستی در جهان محسوب می شود.

یکی از این گلایه ها که مهم ترین و عمده ترین گلایه هنرمندان صنایع دستی محسوب می شود، موضوع بیمه صنایع دستی است.

مسأله ای که در دوران کرونا و تعطیلی های صورت گرفته بیش از پیش مهم جلوه کرد و شاید اگر توجه ویژه ای به این امر می شد، امروز هنرمندان صنایع دستی وضعیت بهتری داشتند، البته چند ماه قبل پویا محمودیان معاون صنایع دستی و هنرهای سنتی از آغاز فرآیند بیمه دوهزار و 332 صنعتگر و هنرمند جدید از ابتدای مردادماه سال 1400 خبر داد اما شاید این آمار پاسخگوی مطالبه تعداد کمی از این هنرمندان باشد.

رضوان حاجیان یکی از همین هنرمندان است که به گفته خودش 4 سال می شود که در مسیر بیمه صنایع دستی در رفت و آمد است، 29 سال دارد و از 14 سالگی در اصفهان آموزش قلم زنی دیده و با هدف کارآفرینی فعالیت خود را آغاز کرده است.