بالأخره سالن سینما را دیدم...

قصه­ ی عشق­ ورزی­ ام با پرتو نور روی پرده­ ی سفید، در تاریکی شب میدان، در دیار زادگاهم اتفاق افتاد و بعد که تلویزیون وارد خانه شد، با انتظاری خواستنی برای روشن شدن لامپ آن تلویزیون شاوب لورنس و هم ­سقف شدن با آدم ­های داخل تلویزیون، - ایسنا/اصفهان قصه­ ی عشق­ ورزی­ ام با پرتو نور روی پرده­ ی سفید، در تاریکی شب میدان، در دیار زادگاهم اتفاق افتاد و بعد که تلویزیون وارد خانه شد، با انتظاری خواستنی برای روشن شدن لامپ آن تلویزیون شاوب لورنس و هم ­سقف شدن با آدم ­های داخل تلویزیون، مبهوت جادوی تصویر و قصه ­هایی شدم که جهانی متفاوت از کوچه­ پس ­کوچه­ ها و سابات ­ها و میدانگاه ­ها و خانه ­های اطراف پیش رویم گشود.

پیش از آن­ که سال­ ها بگذرد تا شکوه سالنِ بزرگ سینما را با ردیف چشم­ نواز صندلی­ هایش و عطر خاصش و گرفتن رد نور از آپاراتخانه­ اش تجربه کنم، آن­چه نامش سینماست را در فضای باز و میان همهمه ی بچه­ ها در میدان بزرگِ برزن محمدیه _محل تولدم، از توابع نایین_ حس کردم و شناختم.

شاید همان میدان بزرگ از نگاه کودکی­ هایم نقطه­ ی عزیمت­ دلبستگی ­ام بوده است.

همیشه به آن­ هایی که نخستین بار سینما را در محضر پدر کشف کرده ­اند حسادت کرده ­ام؛ فیلم­سازان و منتقدان با دانش و علاقه­ مندان سینما که نخستین سینما رفتن ­ها را با پدر تجربه کرده �