احضار خاطرات به ساحت شعر

سعید رضایی سعید در نوشتاری به بررسی مجموعه شعر «اتاقش اقیانوس» سروده مجتبی ویسی پرداخته است.

- سعید رضایی سعید در نوشتاری به بررسی مجموعه شعر اتاقش اقیانوس سروده مجتبی ویسی پرداخته است.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، این منتقد در یادداشت خود با عنوان احضار خاطرات به ساحت شعر آورده است: تی.

اس.

الیوت می نویسد: زندگی ای که در زیستن از دست داده ایم کجاست؟ حکمتی که در دانش گم کرده ایم کجاست؟ دانشی که در اطلاعات گم کرده ایم کجاست؟ خوانش اتاقش اقیانوسِ مجتبی ویسی برای من بازتاب همین سوالات بنیادین الیوت بود.

جست وجویی ناتمام و ممتد در پی چیزهایی که از دست داده ایم و - اگر بخواهم جرأت به خرج بدهم - باید بگویم در ساز و کار فعلی جهان ما تنها در ساحت شعر می توانند زیست کنند یا یافت شوند.

مجموعه اتاقش اقیانوس همان طور که ویسی در مقدمه چندخطی اش به آن اشاره می کند: خاطره های دریانورد است، احضار آب و اقیانوس در زمان پیری.

.

اما این ارجاع به گذشته، این بازخوانی خاطره های دور در چهارچوب شعر چگونه رخ داده است؟ به گمان من نقطه قوت این مجموعه نحوه احضار خاطرات است که به عنوان تمهیدی شاعرانه در تمامی شعرهای آن قابل ردیابی است.

احضار گذشته و بازآفرینی خاطره ای که با زیرکی از واگویه و نوستالژی فاصله می گیرد و در پی کشف معناهای گمشده و مهجور برمی آید.