تعزیه خوانی، هنری اصیل و مردمی

تعزیه ترکیبی از فرهنگ و هنر این مرز و بوم است.

مسئولین باید بیشتر به آن توجه کرد.

- تعزیه در لغت به معنای سوگواری و عزاداری است و در تعریف عام تر به تئاترهای مذهبی که درباره واقع کربلا هستند، گفته می شود.

نام اصلی تعزیه، شبیه خوانی یا شبیه گردانی است، یعنی اینکه افراد اجرا کننده، شبیه و بازی کننده نقش شخصیت های اصلی هستند.

نکته ای که در این میان باید به آن اشاره کرد این است که تعزیه لزوما درباره امام حسین (ع) و واقعه کربلا نیست، نمایشنامه های تعزیه درباره موضوعات دینی و حماسی است مثل تعزیه حضرت ابراهیم، تعزیه امامان مختلف و حتی تعزیه خنده دار هم داریم.

تعزیه که مجموعه ای از رنگ،شعر و موسیقی است؛ بیشتر برای مرگ اولیا و عزیزان از دست رفته اجرا می شود.

نمایشی مذهبی که خیر و شر در آن مبارزه می کنند.

هنری برخاسته از ایران تعزیه در سال 2010 در میراث فرهنگی و معنوی یونسکو ثبت شده است و با اینکه در نقاط دیگر جهان از جمله جزیره ترینیداد در دریای کاراییب تا جزایر اندونزی اجرا می شود، اما تعزیه از ایران برآمده است.

سابقه آن به سال ها قبل از عاشورا و ورود اسلام به ایران برمی گردد که به آن سووشون خوانی می گفتند و نمایش در آتش رفتن سیاوش اجرا می شد که وقتی سیاوش، سالم از میان آتش رد می شد، نشانی از بی گناهی او بود.