عاشقی به سبک تعزیه خوانی در حسینیه امامزاده یحیی(ع) همدان/ «یزید» شدم به عشق «حسین(ع)»!

رد پای مراسم روز سوم شهادت امام حسین(ع) را دنبال می کنم و به هیأت با قدمت حسینیه امامزاده یحیی(ع) می رسم که سالیان طولانی با فرارسیدن سوم عاشورا بساط تعزیه خوانی در دسته عزاداری به پا می کند و هیچ کس نمی داند دقیقا مبدأ زمانی آن به چه سالی بازمی گردد؛ - خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی؛ هیچ کس دوست ندارد این نقش را بر عهده بگیرد، اگر هم بخواهد مگر گریه امانش می دهد تا برای پسر علی(ع) رجز بخواند و انتظار سر بریده حسین(ع) را بکشد اما عده ای برای نشان دادند مظلومیت حسین و داغی که کشید حاضرند لباس یزیدیان به تن کنند و سوم عاشورا که از راه رسید، راهی خیابان ها شوند.

همه ساله بر روی منبرهای بلندی که وانت ها آنها را یدک می کشند، خرابه های شام حزن و اندوه را به سینه آدمی می آورد و لباس های فاخر قرمز، شقاوت و دنیادوستی یزیدیان را حتی به قیمت شهید کردن فرزند پیامبر(ص) به تصویر می کشند.

بلندگوها صدای نخراشیده یزید را که از خوشحالی در پوست خودش نمی گنجد طنین می اندازد و خوشحالی ابن سعد را برای رسیدن به ملک ری منعکس می کند.

 شمر هم شادمان از خوش خدمتی شمشیرش را در آسمان می رقصاند و برای فرزندان کوچک اهل حرم رجز می خواند و شیعیان حسینی کنار خیابان اشک می ریزند و هوای کربلا را در سر می پرورانند، کمی دقت کنیم، گوشه چشم نقش خوان هم تَر شده، صدای