پایان دولت روحانی از امید تا ناامیدی!

دولت روحانی در 4 ساله دوم از یک سو با یک جنگ اقتصادی سهمگین تحمیلی مواجه بود و از سوی دیگر باید با بحران کرونا و فشارهای داخلی مخالفان دست و پنجه نرم می کرد.

- اکبر مختاری* سال 92 در اوج ناامیدی از دوران محمود احمدی نژاد و شرایط نگران کننده سیاسی - اقتصادی سال آخر ریاست جمهوری او، دولت روحانی با کمی بیش از پنجاه درصد آرا به روی کارآمد.

انتخاب کابینه ای نسبتا معقول و متناسب با محذورات موجود در زمان انتخاب، امیدها را به تغییر زنده نگه داشت.

بازگشایی خانه سینما در شهریور ماه و تحولات موجود در نیویورک فضایی متفاوت آفرید.

خاص ترین سفر نیویورکی رییس جمهوری در ساخت سیاسی پس از انقلاب رخ داد؛ جایی که رییس جمهوری علاقه مند به سیاست خارجی وارد نیویورک شد و سفرش را با گفت و گویی پانزده دقیقه ای با باراک اوباما به پایان رساند.

تنها سفر نیویورکی رییس جمهوری از ایران که با بازگشت، استقبال مردمی خودجوش داشت.

تمام دیدارهای نیویورک خبر از شکل گیری توافقی میان ایران و غرب در آینده نزدیک می داد.

حدود صد روز از حضور حسن روحانی در پاستور نگذشته بود که خبر توافق ژنو امید به گشایش های درونی و بیرونی را زنده ساخت.

امیدهایی که تورم انتظاری را در کشور کاهش داد و با شکل گیری برحام در سال 94 این امیدها تکمیل کردید.