روستاییان تشنه خوزستان: موضوع را سیاسی نکنند / ما هم ایرانی هستیم و حق خود را می خواهیم

آبی که از طریق تانکر تامین می شود، به رنگی غیر از رنگ آب است و قابل شرب نیست اما اهالی می گویند از ناچاری آن را می خوریم.

- دام هایی که دیگر قابل ذبح نیستند دام ها از بی آبی، نفس های آخر خود را می کشیدند.

بعضی از گوسفندان روی زمین افتاده و نفس نفس می زدند، بعضی بی حال روی لجن زار نشسته بودند، بعضی ها هم در حال ریزش پشم بودند.

دامپزشکی پس از مراجعه به این روستا، به دامداران گفته بود که گوشت دام هایتان دیگر قابل استفاده نیست و نباید ذبح شوند.

رودخانه کرخه نور که تنها امید زنده بودن حیوانات است، خشک شده بود، جاهایی هم که آب مانده بود، تا زانو نمی رسید.

دام ها در هوای گرم و شرجی برای شنا کردن دور تا دور روستا دنبال آب می گشتند، دنبال یک امید بودند اما در نهایت رودخانه خشک را جلوی خود می دیدند و وارد آن می شدند، از ناامیدی تنها در آن راه می رفتند و گاهی هم با خوردن گیاهان اطراف رودخانه، خود را سرگرم می کردند.

یکی از اهالی می گوید: در حال حاضر هر خانه ای روزی پنج الی شش دام از دست می دهد، اگر این شرایط پیش برود دام هایمان منقرض می شوند.

روستا 27 خانوار دارد، یک مدرسه ندارد در حالی که 27 خانوار در روستای ملیحه سید حسن زندگی می کنند اما از داشتن یک مدرسه بی بهره هستند.