بدقولی یک مدافع حرم به خانواده اش/ صبر کنید باهم می رویم «کربلا»

فرزند شهید بابایی که قرار بود همراه پدرش به زیارت کربلا برود، می گوید: پدر تا لحظه شهادت برای زیارت به کربلا نرفته بود و قرار بود خانوادگی مهرماه با یکدیگر برویم، - خبرگزاری فارس ـ گروه حماسه و مقاومت: علیرضا سنش هنوز به اندازه یک مرد جنگی نبود که دفاع مقدس شروع شد.

نوجوان بود، اما همیشه در دلش آرزو می کرد کاش راهی پیدا می شد تا او هم به جبهه برود.

سال های آخر جنگ تصمیم گرفت هر طور شده برای مبارزه با دشمن سرزمینش، لباس نبرد بر تن کند.

عملیات مرصاد آغاز شد و علیرضا با هزار التماس و خواهش برای مبارزه با منافقین اعزام شد.

پیروزی در این عملیات به قدری کام علیرضا را شیرین کرده بود که حسرت می خورد چرا همه این سال ها نتوانسته در جبهه حضور پیدا کند، اما همه سال های بعدش با یادآوری این خاطره به حضورش در دفاع مقدس افتخار می کرد.

چند سال بعد از پایان جنگ تحمیلی او به استخدام دانشگاه آزاد اراک در آمد و سعی کرد روحیه ای که به برکت همنشینی با رزمندگان اسلام به دست آورده، حفظ کند.

رفتارش با همسایه ها گرم بود و نمی توانست از خیر انجام هر کار مثبتی بگذرد.

مدتی سرپرست خوابگاه دانشجویان همین شهر شد.

علیرضا به قدری با دانشجویان صمیمی بود که بسیاری از آنها مشکلات خود را با او درمیان می گذاشتند و می دانستند تا برایشان حل نکند دست بردار نیست.