«اسلام سیاسی» نه اسلام اخلاقی و اجتماعی است و نه اسلام اموی

تا زمانی که جوهره دین مشخص نباشد، همچنان ما در دوگانه کاذب اسلام سیاسی و اسلام اخلاقی و اجتماعی گرفتار خواهیم شد.

لذا سوال اصلی عبارت است از اینکه جوهره دین اسلام در چیست و آیا این جوهره بذاته سیاسی هست یا نه؟ - خبرگزاری فارس ــ یادداشت میهمان؛ سیّد علی لطیفی، پژوهشگر الهیات سیاسی: مباحث حجت الاسلام علیرضا پناهیان در شبکه افق با محوریت اسلام سیاسی و قرائت سیاسی از بعثت نبوی و نهضت انبیا در طول تاریخ بشر موجبات شکل گیری مباحث تندوتیز علیه این قرائت و اهداف سیاسی اینگونه اظهارات فراهم کرد.

این مباحثات مجازی کار را به جایی رساند که برخی از منتقدان، پا را فراتر از اظهارات پناهیان نهادند و به نقد خوانش سیاسی از اسلام و بیان تضاد آن با روایات مشهور در مورد حکومت نبوی و علوی بپردازند و آن را با حکومت های توسعه طلب اموی دارای قرابت بیشتری ببینند[1].

در واقع، این مباحث حول محور دوگانه اسلام اخلاقی با اسلام سیاسی شکل گرفته است.

از یک سو، پناهیان قرائت اخلاقی و معنوی از اسلام و فعالیت انبیا را عامل تضعیف نقش دین و شکل گیری سکولاریسم می شمرد[2] و از سوی دیگر، مخالفان و منتقدان اسلام سیاسی، دوری از اسلام اخلاقی و معنوی را موجبات بسط و نشر اسلام اقتدارگرا و استیلاطلب و استفاده ابزاری از دین برای ممانعت از پیشرفت و توسعه کشور و در جهت ج