واژه ها در سوگ دختران کابل

شاعرانه هایی از افغانستان تا ایران اندوه کابل را سر داده اند؛ هم زمان با مادران و پدران داغ دیده، واژه ها نیز به سوگ دختران مدرسه کابل نشسته اند.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، هر بار که صدایی از کابل بلند می شود، شاعرانه هایی نیز در پی آن به گوش می رسد، مدتی پیش در پی حمله تروریستی به دانشگاه کابل و حالا در اندوه دخترکانی که در پی انفجار تروریستی روز هجدهم اردیبهشت ماه به مدرسه شان پر کشیدند.

ضیاء قاسمی، شاعر اهل افغانستان ضمن انتشار شعر قدیمی خود، در پی این واقعه نوشته است: من کابلم، به آتش هرروزه مبتلا/ هی زخمِ تازه بر سر زخم است مرهمم قدیمی ترین خاطراتی که از کودکی ام به شکل تصاویری محو به یادم مانده، مربوط به جنگ است.

و تا به امروز تمام زندگی ام را با شنیدن و دیدن مصیبت های مردم سرزمینم سپری کرده ام اما درد و اندوه چیزی نیست که آدمی با آن خو بگیرد، هر چند هم که تکرار شود.

اندوه کشتار دختران دانش آموز در دشتِ برچی کابل، محله ای که بخشی از سال های اقامتم در کابل را ساکن آن جا بودم، تاب و توانی در من نگذاشته، اما همدلی های مهربانانه همزبانان عزیزتر از جان ایرانی ام از بار این اندوه کاستند.

از تمام یاران و دوستان ارجمندم که با همدردی و غم شریکی با مردم افغانستان، در کشیدن سنگینی این مصیبت تنهای مان نگذاشتند، صمیمانه سپاس گزارم.