استثمار کودکان کار در پروژه های شهری

با قانون و بخشنامه، همین طور خالی خالی، کاری از پیش نمی رود.

خریدوفروش زباله و اساسا پدیده زباله گردی، هم برای زباله گرد و هم برای پیمانکار و منتفع نهایی، - پروسه سودآوری است.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری مهر ، فرهیختگان نوشت: یادم هست ترم یک و دو دانشگاه که بودیم، درحال و هوای جو عدالتخواهانه و توجه به محرومان و مستمندان، بیش از هروقت دیگری، در خیابان ها که راه می رفتیم توجه مان جلب کودکان و افراد بی بضاعتی می شد که یا درحال دستفروشی بودند یا بین زباله ها دنبال چیز به دردبخوری می گشتند یا سر چهارراه ها شیشه پاک می کردند و فال می فروختند و اسفند دود می کردند.

می ایستادیم، کمی با آنها گپ می زدیم و گاهی کمکی می کردیم و گهگداری هم سرکیسه می شدیم! این تمام کنش اجتماعی یک دانشجوی ترم یکی و دویی یکی از دانشگاه های تهران بود.

نه اینکه بد بوده باشدها، منتها آنقدر از سر جوگیری و حال وهوای اندیشه های چپ و بعضاً عدالتخواهانه بود، بی بن مایه فکری و حتی اعتقادی، که به مثابه تب تند، زود عرق می کرد و فراموش می شد.

کمااینکه تا سال ها بعد از دوران دانشجویی، یعنی تا ایامی که سراغ خبرنگاری آمدم و از قضا حوزه اجتماعی را هم انتخاب کردم، هیچ کدام از این موقعیت ها، یعنی نه سر چهارراه ها، نه سطل های زباله ای که یک کودک یا یک فردی تا کمر داخل آن خم شده بود و نه…