جلال آل احمد به روایت عمویش آیت الله طالقانی

اولاً باید بدانید که جلال پسرعموی من بوده است و از بچه های طالقان بود.

پدر ایشان از پیش نمازان خوش بیان و متعبد بود، و تعبدش خشک بود.

آدمی اهل دعا بود و در محله های جنوبی تهران- طرف های پاچنار- می نشستند.

جلال از بچگی با هوش بود.

و با هم معاشرت خانوادگی داشتیم.

در سال 22، 23، در خیابان شاهپور انجمن تبلیغات اسلامی تشکیل داده بودند، و ایشان از همان ابتدا عضو فعال آنجا بود.

ولی وقتی مکتب کمونیست ها به وسیله توده ای ها گسترش پیدا کرد، جلال عضو فعال و از نویسنده های حزب شد که مسائلش را به صورت رمانتیک می نوشت.

و در این اواخر، بعد از اضمحلال توده ای ها مطالعاتش که عمیق شد، تقریباً به ملت و آداب و سنن خودمان برگشت و به مذهب، گرایش پیدا کرد.

بهترین کتاب هایش به نظر من دو کتاب غربزدگی و خسی در میقات اوست که خسی در میقات را در سفر حج خود نوشته است که هم جنبه سیاسی دارد و هم فلسفه حج را در بعضی جاها خوب بیان کرده است.

آن وقت هایی که در شمیران جلسات تفسیر قرآن داشتم به آنجا می آمد.

یک روز به جلال گفتم: این وضعی که برای تو پیش آمده، که بر اثر آن به مکاتب دیگر روی آوردی، نتیجه فشاری است که خانواده بر شما وارد می کرد… مثلاً اجباراً او را به شاه عبدالعظیم می بردند تا دعای کمیل بخواند! در این اواخر جلال خیلی خوب شده بود و به سنت اسلام علاقمند.