مشعل کاوه، نوید نوروز

پیش از تهرانیزه شدن معماری شهری در شهرستان ها، پشت بام بخش مهمی از ساحت زندگی اجتماعی بود؛ از چوب زدن و گرد گرفتن فرش ها و آفتاب خوردن رختخواب ها بگیر تا جمع شدن زنان همسایه روی پشت بام.

- .

به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری مهر ، روزنامه ایران نوشت: سر شب هرکسی شالی بلند برمی داشت و به پشت بام می رفت و از خانه این همسایه به خانه آن همسایه، شالش را جلوی پنجره باز و روشن حیاط آویزان می کرد.

صاحبخانه که از قبل طبقی پر از تخم مرغ رنگ کرده و سنجد و کشمش و گردو یا چند جفت جوراب و کاسه ای شکلات آماده کرده بود، مشتی هدیه به پر شال ناشناس می بست و داد می زد نوروزت مبارک به امید خدا سال دلخوشی باشد.

تا همین سال های نه چندان دور که هنوز معماری شهرستان ها تهرانیزه نشده بود و پشت بام ها به هم راه داشت، در شمالغرب ایران از آذربایجان تا کردستان شالگردش یا شال سالاماخ به راه بود.

آنهایی که نامزد داشتند، یکی دو روز قبل یواشکی رنگ شال را لو می دادند؛ شال زرد با گل های ریز قرمز و ماه و ستاره بنفش.

اگر آذری بلد باشید و حیدربابای شهریار را هم خوانده باشید حتماً آن بیت درخشان، خاطرتان هست که می گوید چه رسم زیبایی است آویختن شال و عیدانه ای که به شال داماد می بندند دخترخانم لابد هزار بار قبض روح می شد تا هدیه مخصوص را بی آنکه اهالی خانه بفهمند به شال نامزدش گره بزند.