رد نوروز ایرانی در تاریخ

به حکم کلیِ شاعر، «اول و آخر این کهنه کتاب افتاده است» اما به حکم باستان شناسی که تلاش کرده تا رد پایی از آیین کهن نوروز در تاریخ پیدا کند، دیرینگی این آیین را لااقل تا سال هجدهم حکومت یکی از شاهان هخامنشی می توان عقب برد.

- ایسنا/اصفهان به حکم کلیِ شاعر، اول و آخر این کهنه کتاب افتاده است اما به حکم باستان شناسی که تلاش کرده تا رد پایی از آیین کهن نوروز در تاریخ پیدا کند، دیرینگی این آیین را لااقل تا سال هجدهم حکومت یکی از شاهان هخامنشی می توان عقب برد.

هر آیینی که با طبیعت، پیوندی عمیق داشته باشد، بخت بیشتری برای در امان ماندن از کوران حوادث ریز و درشت تاریخ دارد؛ چنان که فراررسیدن بهار، بی آنکه به تبلیغ و تهییج سازمان دهی شده ای نیاز داشته باشد، شکوفه ها را از بن شاخه و ایرانیان را از پستوی خانه بیرون می کشاند و آن ها را دور یک سفره جمع می کند تا آیین نوروز را به جا بیاورند.

در گفت وگوی ایسنا با سورنا فیروزی، دانشجوی دکتری باستان شناسی دوره تاریخی، به دنبال رد پای این آیین ماندگار در تاریخ ایران گشته ایم.

شرح این گفت و شنود را در ادامه از نظر می گذرانید: روی هم رفته، چه شواهدی برای قدمت جشن بهاره ایرانیان وجود دارد؟ ما می دانیم که جشن بهاره میان رودانی یا اکیتو یا زگموگ یک جشن مربوط به آغاز سال نو بوده و این جشن 12 روزه، در حا