از پایکوبی حاجی فیروز در شلوغی های شهر تا نحسی کرونا

علی الحساب در این فرصتی که دنیای مجازی برایمان فراهم کرده، حال و هوای نوروزهای خاطره شده را در قالب تصاویر و موسیقی زنده کنیم.

- _ مرضیه کیان: اسفند تنها ماهی است که وارد شدن به آن و روزهای پایانی اش به ویژه 29 اسفند، نیازی به نگاه کردن به برگه های تقویم ندارد؛ از هیاهوی شهر و بوی سبزه و ماهی عین روز روشن می شود که مثلاً امروز یک روز مانده به آغاز سال جدید یا دو روز: وقتی مغازه ها و پاساژها شلوغ باشد یعنی چند روزی وقت هست، اما وقتی سرچهارراه ها و جلوی گلفروشی ها شلوغ شود یعنی نزدیک شدیم به شنیدن صدای بمب آغاز سال نو.

دیدن حاجی فیروز هم که همان مرد لاغراندام و سیاه رُخ با کلاه دوکی، گیوه های نوک تیز و لباس قرمز با دایره زنگی و تنبک لابلای ماشین هاست که مشغول حرکات موزون و شیرین کاری و خواندن آوازست، خاص همین روزهای آخر سال است.

تقریباً همه ایرانی ها تصورشان از روزهای قبل از نوروز همین تصاویر است و بعید به نظر می رسد که دو سال دور شدن از دیدن این صحنه ها که کرونا باعث و بانی آن شده، سبب فراموشی حس و حال روزهای آخر سال شود.

این وسط فقط سر بچه هایی که از سن حدود 5 سالگی نقطه شروع ثبت خاطراتشان است بی کلاه مانده؛ یعنی متولدین سال 92 یا 93 مثلاً.