و اما حسین(ع)! با تو خوشبخت می شویم

حسین آمده است تا غم های مومنان اش را به از غم بزداید.

حتی نه غم مومنان اش را بلکه غم هر انسانی که روی زمین راه می رود و نفس می کشد.

او رافع غم دان مورچگان خرد تا منبع فیض عارفان و سالکان الی الله است.

- ایسنا/قم حسین آمده است تا غم های مومنان اش را به از غم بزداید.

حتی نه غم مومنان اش را بلکه غم هر انسانی که روی زمین راه می رود و نفس می کشد.

او رافع غم دان مورچگان خرد تا منبع فیض عارفان و سالکان الی الله است.

آری او امام انس و جن است و رحمت او چتری است بر سر همه عالم گسترده.

حسین(ع) را این روزها همه می شناسند.

همه او را با اربعین جهانی اش می شناسند.

همه او را با سیل خروشان پیرو جوان و خرد و کلان و فقر غنی پای در راهش می شناسند که در مسیر وصل اش سر از پا نمی شناسند.

همه او را با حرم اش می شناسند .

با بین الحرمین اش و ابالفضلی که آن سوتر، همچنان دست ادب به سینه زده و در مقابل برادر و امیر و مولایش زانوی ارادت به زمین زده است.

حسین(ع) را همه با کربلایش می شناسند.

همان داربلا.

حسین را همه با آن لحظه ای می شناسند که با کمری شکسته از غم برادر و پاره پاره شدن اکبر و پرپر زدن اصغرش، تنهای تنها در میان دسته گرگ ها به زمین نشست.

همان لحظه ای که تیرجفا به قلب و تیغ بی وفایی به چشمش نشست.